Toen ik 8 jaar geleden een boek van Thomas Gordon in handen kreeg ben ik direct opgehouden met het belonen en straffen van mijn kinderen. Ik begreep dat ik met het toepassen van extrinsieke motivatie mijn kinderen verder van zichzelf en van mijzelf aan het wegleiden was, in plaats van dichter naar zichzelf toe.
En sindsdien ben ik op zoek naar een andere benadering. Hoe dan wel?
Hoe, in verbinding met elkaar, te zoeken naar een manier van samenleven in een huis, die voor iedereen werkt?
In dit proces van mijn ontwikkeling als moeder raak ik steeds meer gericht op de behoeften achter het gedrag. Soms verwoord ik ze naar het kind toe, en zoek zo een empathische verbinding op. Soms zie ik hun behoeften in stilte en bedenk strategieën die beter werken dan wat we op dat moment aan het doen zijn.En soms praat ik met mijn kind. Dat klinkt dan zo: ‘Wat is er belangrijk voor jou?, Wat is er belangrijk voor mij? Kunnen we iets bedenken dat voor ons allebei ok is?’
Zo was ik in gesprek met mijn toen vijfjarige zoon die graag een stuk alleen naar huis wilde fietsen. “Jij wilt graag zelf, zonder mama, in je eentje over het fietspad fietsen, en ik wil heel graag dat je veilig bent. “Ja”, zei mijn zoon, “Maak je geen zorgen mama, ik fiets wel zelf.” Ik herhaalde mijn zin nog een keer, op een andere manier, en vertelde erbij over de tieners op brommers waar ik mij zorgen over maakte. En hij zei nog een keer dat het geen probleem zou zijn. En ik zocht nog een keer naar andere woorden. En toen zei ik, “hoe kunnen we dit nou oplossen, zodat het voor ons allebei ok is?” “Nou”, zei hij, “als jij nou alleen over het fietspad (buitenom) naar de schoolpoort rijdt, dan rijd ik zo (over het schoolterrein) naar de poort.” Opgelost, veilig en alleen fietste hij over het schoolterrein, en ik over het gevaarlijke fietspad.
